Het is oktober en ik kom weer een beetje in de zachtheid in mezelf.
Ben echt naar binnen aan het keren.
Gisteren ook door mijn allereerste truffel reis ooit.
Nooit gedacht dat ik een plant medicijn op zou zoeken.
Ben zo blij dat ik het wel gedaan heb.
Ik heb gehuild als nooit tevoren.
Gehuild zoals ik nooit durfde te huilen.
Gehuild zoals je echt op je aller lelijkst kan huilen.
Of eigenlijk….
Op mijn aller aller allermooist.
Met Binky (sommige van jullie kennen haar) in mijn armen.
Mijn knuffel van de afgelopen 10 jaar.
De tranen uit mijn ogen.
Het kwijl uit mijn mond.
Het snot uit mijn neus.
Alles liep zo rechtstreeks mijn mouwen in.
Een voortdurende stroom van vocht op allerlei manieren.
Af en toe 1 van de 2 lieve begeleiders die mijn snotneus af kwam vegen.
Al had dat niet zoveel zin.
2 uur heb ik non stop gehuild. Zachtjes gehuild. Geen Catharsis.
Ik ben geen moeder, wilde ik nooit worden.
Kon ik niet.
Ik had ook de vrouwenlijn te doorbreken.
“Dit nooit meer voor iemand anders” dacht ik altijd.
Nu snap ik precies waarom ik geen moeder ben geworden.
Ik heb eerst mezelf te “bemoederen”.
Al mijn mama liefde aan mezelf te geven.
Ik heb “Binky Bien” in mijn armen gehouden.
Alsof ik mezelf opnieuw geboren liet worden.
Bij mezelf.
Zo voelde het.
Uren heb ik mezelf vastgehouden.
Gehuild om alles wat nooit was.
Gehuild om alles wat wel was.
Gehuild ook om al het moois wat was en wat nog komt.
In de reis hiervoor zag ik miljoenen ogen.
Alles was oog.
Katjes, monstertjes, lollies met een oog, blaadjes met een oog, menselijke ogen, rare figuurtjes met 1 oog, uren lang alleen maar ogen!
Gezien bij Bien.
What’s in a name…..
Het werd tijd dat ik echt mezelf zag.
Echt tijd om dat kleintje in me te zien.
Te eren
Te omhelzen
Te omarmen
Te knuffelen
Te laten huilen
Te laten Zijn
Lief te hebben.
Intens lief te hebben.
Godsamme wat is ze mooi.
En lief
En fijn
Dat kindje in mij.
Ik zorg nu voor haar. Niemand anders.
Alles begint bij MIJ.
En de truffels lieten me nog iets kei duidelijk zien.
Gezien door Bien zullen we maar zeggen…..
Ik ben altijd bang dat ik een partner tref die reeds papa is.
Dat wilde ik nooit. Misschien wil ik dat nog steeds niet?
Nu zie ik in dat ik in de toekomst wellicht wel een papa als partner zal treffen.
En dat die moederliefde in me gewoon helemaal op zijn plek komt.
Ik had eerst moeder te worden van mezelf.
Word ik in de toekomst bonusmoeder voor 1 of 2 hummels?
En die partner/papa?
Die mag dan zo nu en dan mijn snotneus afvegen.
Wat dat kunnen ze als de beste.